บทความนี้คัดลอกมาจาก หนังสือวิถีไม่ตัน ของคุณ ตัน โออิชิ
ใจความว่า........
ผมเชื่อในหลักการทำธุรกิจแบบ “ใช้ใจ”
สมัยยังทำธุรกิจที่เมืองชล ผมเคยเปิดร้านกาแฟแห่งแรกชื่อ “เอสเปรสโซ่” ขายดีมากจนต้องขยายอีกร้านชื่อ “ออดี้” เฮียหยู” เจ้าของกาแฟอโรม่า ส่งเม็ดกาแฟกับเครื่องชงกาแฟระบบไอน้ำอย่างดีให้ผม เปิดร้านไปแล้ว 7 เดือน แต่ยังไม่มาเก็บเงินสักบาท เฮียบอกว่าเห็นผมเพิ่งเปิดร้านใหม่ ๆ เลยอยากให้หมุนเงินสบาย ๆ ผ่านช่วงลำบากไปก่อน “น้ำใจ” วันนั้นทำให้ผมเป็นลูกค้าเฮียหยูจนถึงวันนี้ แต่ผมไม่ได้ซื้อแค่เจ้าเดียว เจ้าอื่นก็ซื้อด้วยเพื่อบริหารความเสี่ยง ทุกครั้งที่ซัพพลายเออร์เจ้าใหม่ ๆ มาให้ขอเสนอคุณภาพดีกว่า ราคาถูกกว่า ผมจะขอให้เฮียช่วยอธิบาย ถ้าหาคำตอบไม่ได้ เฮียต้องลดราคาให้ผม
ตลอดชีวิตการทำธุรกิจ ผมเชื่อในหลักการ “ราคาที่เป็นธรรม” ราคาอาจจะไม่ “ถูกที่สุด” ก็ได้ แต่ต้อง “สมเหตุสมผล”
หลายครั้งที่ผมยินดีจ่ายในราคา “แพงกว่า” เพื่อแลกกับ “โอกาส” โอกาสในการประหยัดเวลา โอกาสในการเรียนรู้ โอกาสการทำธุรกิจในระยะยาว ฯลฯ โอกาสบางอย่างก็ไม่ได้วัดกันที่ “ตัวเงิน”
ผมชอบมองอนาคตธุรกิจร่วมกันแบบยาว ๆ ไม่ใช่ใครให้ราคา “เลื่อยขา” เก่งกว่าก็เปลี่ยนคู่ค้าบ่อย ๆ ทำธุรกิจกับใครแล้วผมชอบกอดคอโตไปด้วยกันอย่างยั่งยืน
ครั้งหนึ่งเครือ SCG เคยส่งคนมาสัมภาษณ์ว่าทำไมผมถึงเป็นลูกค้าซื้อกล่องกระดาษกับเขาถึง 9 ปี นั่นเพราะผมไม่ได้มองเขาเป็นแค่ “คู่ค้า” แต่ถือว่าเราเป็น “ผู้ร่วมทุน” ผมเป็นลูกค้าใช้กล่องเป็นล้านใบ ถ้าเขาลงทุนเครื่องจักรผลิตสินค้าให้เรา แล้วผมเปลี่ยนเจ้าบ่อย ๆ จะทำธุรกิจกันยังไง ผมแฮปปี้กับการทำธุรกิจแบบ “ขายไส้กรอก ไม่เลี้ยงหมูเอง” แบ่งกันลงทุน แบ่งกันเสี่ยง แบ่งกันกำไร อย่าค้าขายแบบเราอยู่ได้ แต่เขาอยู่ไม่ได้ แต่มันต้อง “เขาอยู่ได้ ... เราอยู่ได้” ถึงจะไปกันยืด
บางครั้งผลประโยชน์ที่ดูเหมือนเราจะเสีย อาจหมายถึงโอกาสในการทำธุรกิจ ผมได้ประสบการณ์ทำธุรกิจ “เบ็ดสองอันตกปลาแค่ตัวเดียว” มาจากการตกปลา จะไปด้วยกันให้สนุก มันต้องต่างคนต่างได้ปลา ไม่ใช่คุณเก๋ากว่า เก่งกว่า เกี่ยวเบ็ด ๆ อยู่คนเดียว แต่คนอื่นนั่งเซ็ง ถึงจะมีเบ็ดสองอัน แต่ตกปลาแค่ตัวเดียว ... เหลือปลาให้คนอื่นตกบ้างก็ได้นะครับ ทำธุรกิจต้องใจกว้าง ๆ หลับตาข้างเดียวบ้าง อย่าวาดเสือให้เขากลัว แต่จงเป็นหมูให้เขาเชือด วันนี้หันมาถามตัวเองอีกที นอกจาก “ผลประโยชน์” และ “คนที่เรารัก” แล้ว รอบตัวเรายังมี “คนที่รักเรา” เหลืออยู่กี่คน